Pomieszczenia w ośrodku są nie tylko funkcjonalne, ale również estetycznie urządzone. Widać, że dużą wagę przywiązuje się tu do komfortu i dobrobytu pacjentów. Czystość i porządek są na najwyższym poziomie, co dodatkowo wpływa na doskonałą atmosferę panującą w ośrodku.
Jestem osobiście bardzo ujęty wysoką kultuą osobistą, empatią i zangażowaniem zespołu medycznego szpitala Samarytanin. Szczególne podziękowania dla Pana doktora Judy i Pani Justyny Janickiej. POZDRAWIAM SERDECZNIE TOMASZ KOPEĆ
Byłam z synem na wizycie u dr Respekty. Dostaliśmy skierowanie do poradni gastrologicznej aby rozpoznać i sprecyzować leczenie refluksu bądź zespołu Sandifera. Lekarz opierał się wyłącznie na wynikach, które otrzymaliśmy w szpitalu, o nic konkretnego nie zapytał, jednoznacznie diagnozy nie postawił, nie zlecił żadnego badania, NAWET NIE ZBADAŁ SYNA! Cóż, "układ pokarmowy dziecka do roku dojrzewa". 200 zł za kilka minut "konsultacji", która nic nie wniosła to zdecydowanie za dużo. Nie polecam
Od ponad trzech miesięcy jestem pacjentką Ośrodka. Miałam i mam możliwość obserwować Personel i słuchać wypowiedzi pacjentów często wieloletnich. Chcę powiedzieć, że dr Juda prowadzący jest doskonałym lekarzem, oddanym całym sercem pacjentom. Podziwiam jego niezłomność, determinację i odwagę. Tak to ostatnio nie częsta cecha lekarzy. Doktor zarządza wspaniałym personelem. To trudna i obciążająca psychicznie praca. Wśród tych osób bardzo wyróżnia się pielęgniarka p. Marianka. Ta Pani to wielki dar od Boga dla pacjentów. Oddana, profesjonalna o nadludzkich zdolnościach. Jestem wszystkim bardzo wdzięczna. Grażyna Beker
Czytając wszystkie negatywne opinie rodzin, którzy byli zmuszeni umieścić swoich bliskich w hospicjum, postanowiłam odnieść się do odpowiedzi właściciela ośrodka, na negatywną opinię.
Niestety ja również, byłam zmuszona do takiej decyzji, ponieważ osoba mi bliska nie mogła być pod opieką rodziny w domu, nawet jak byśmy chcieli. Codziennie odwiedzaliśmy bliską nam osobę i staraliśmy się pomagać.
Pań "doktor" stwierdza wiadomym fakt, że w tej placówce, znajdują się osoby terminalne, obciążone również innymi chorobami, a oni nie są w stanie, im w żaden sposób pomóc. Każdy jest świadom tego, że w hospicjum leżą osoby umierające. Nikt nie oczekuje specjalnego traktowania i czarowania, że wszystko będzie dobrze i sanie się cud. Wystarczy odrobinę empatii i ludzkiego podejścia do umierających osób (humanitarne). Miałam okazję widzieć i słyszeć, jak personel traktuje pacjentów. Wiadomo, że jedni, są w lepszym lub gorszym stanie. Za każdym razem, trzeba było prosić o zmianę brudnej pościeli i wylewającego się pampersa. Personelu trzeba było szukać i to nie przy innych pacjentach. Pacjentom niesamodzielnym zostawiano jedzenie, które było później zabierane. Nawet nie chciało im się nakarmić niedołężnego chorego. Mój tato na początku , był samodzielny i jadł sam, ale po krótkim czasie zaczął mówić, że personel nie reaguje na jego prośby o pomoc. Zaczęto podawać mu środki, które powodowały brak kontaktu z nim. Gdy chciał uzyskać informację jakie leki są poddawane, pielęgniarz powiedział, że nie wie. Osoby decydujące się na pracę, w takich placówkach, powinny zastanowić się, czy podołają tej misji.
Zapewne zostanę zlinczowana, za swoją obiektywną opinię, ale stwierdzam fakty.
Oby nikt z osób, które w taki sposób traktują umierających pacjentów, nie musieli kiedyś podzielić ich cierpienia.